Urodzona w 1817 r. Teofila Łagowska, c. Ignacego i Róży z Krajeńskich w 1838 r. wyszła za mąż za urodzonego w galicyjskim Czernichowie Feliksa Waligórskiego, syna Onufrego i Tekli Czaplickiej. Był on wówczas ekonomem w Sieciechowicach. Feliks Waligórski był zarządcą tego majątku prawdopodobnie do 1860 r., kiedy przejął dzierżawę dóbr Góry Miechowskie, w których zamieszkał wraz z rodziną. W czasie powstania styczniowego Teofila jako sanitariuszka udzielała pomocy rannym powstańcom podczas potyczki oddziału płk. Bończy z Rosjanami w rejonie Gór Pińczowskich (18.06.1863 r.). Waligórska podczas samarytańskiej pracy została ranna. We wspomnianej potyczce ranny został także siostrzeniec Waligórskiej – Jan Mazaraki, który w swoich wspomnieniach opisał udział Teofili w powstaniu. W 1864 r. po donosie dworskiego służącego oskarżono Feliksa Waligórskiego o to, że nie informował władz o ruchach oddziałów powstańczych. Osądzony przez sąd wojenno-polowy w Olkuszu i Audytoriat Polowy otrzymał wyrok 8 lat ciężkich robót w twierdzach na Syberii. Zesłanie odbywał w Tobolsku, Krasnojarsku, Irkucku, Nerczyńsku i Siwakowej w okolicach jeziora Bajkał. Po aresztowaniu Waligórskiego jego żona przeniosła się do swej siostry mieszkającej w Przecławce, gdzie zmarła 1 października 1868 r. Została pochowana na cmentarzu w Wolicy.
WB
Źródła:
