Urodził się 30 kwietnia 1841 r. w dziedzicznej włości Wilczogóra, jako syn Władysława herbu Nieczuja, właściciela dóbr, referendarza stanu, sekretarza generalnego byłego Królestwa Polskiego okręgu czerskiego. Wstąpił w Petersburgu do szkoły inżynierów wojennych. W dwa lata później jako oficer zawiązał z kolegami patriotyczne koło celem propagandy w wojsku na korzyść oswobodzenia Polski. Przydzielony do 4 batalionu saperów w Perejasławiu, podał się do dymisji. Z chwilą wybuchu powstania wstąpił jako szeregowiec w poczet partyzantów i walczył pod Lesznowolą i Grójcem. Mianowany porucznikiem brał udział w bitwach pod Przedborzem, Lubochnią, Studzienną i Radkowem. Awansowany na rotmistrza walczył pod Małogoszczą, gdzie stracił konia i otrzymał dwie kontuzje od kartaczów. Z powodu wystąpienia na radzie wojennej 23. lutego 1863 przeciw połączeniu się Jeziorańskiego z Langiewiczem popadł w niełaskę późniejszego dyktatora, który odtąd wszystkie niebezpieczne rekonesanse, ciężką służbę obozową jemu przydzielał. Prawdopodobnie podczas marszu z Małogoszczy do Pieskowej skały brał udział w potyczce z Rosjanami pod Miechowem. Walczył pod Pieskową Skałą, Skałą, Giebułtowem, Pińczowem i Grochowiskami. Po ucieczce Langiewicza do Galicji, mianowany przez Śmiechowskiego szefem sztabu walczył pod Opatowem, Wiślicą i Czernichowem. Po złożeniu Rządowi Narodowemu ustnego sprawozdania z wyprawy Langiewicza otrzymał nominację na dowódcę korpusu mazowieckiego. Walczył pod Krzykawką, a pod komendą Wysockiego pod Radziwiłłowem. Pomimo klęski zdołał wycofać z walki swoich podkomendnych, co później zostało uznane przez władze powstańcze jako właściwe postępowanie. Po klęsce radziwiłłowskiej Miniewski wyjechał w Poznańskie a następnie do Francji i do Afryki, gdzie otrzymał posadę przy kopaniu kanału Sueskiego. Po ośmiu latach przybył do Galicji i pracował przeważnie w zarządach majątków ziemskich. 5 sierpnia 1921 Józef Piłsudski odznaczył go osobiście na stokach Cytadeli Warszawskiej, jako jedynego żyjącego dowódcę oddziału powstańczego. Zmarł we Lwowie w 1926 r. i został pochowany na cmentarzu Łyczakowski w 40 kwaterze powstańczej.
WB
Źródła:
- Białynia-Chołodecki J., Pamiętnik powstania styczniowego…
- Nicieja S. – Cmentarz Łyczakowski we Lwowie w latach 1786-1986, Wrocław 1988
- https://genealogia.okiem.pl/powstaniec-styczniowy/31413/jozef-miniewski
