Urodził się 14.11.1926 r. w Witowicach w powiecie miechowskim jako syn Piotra i Katarzyny Bogackich.
Podczas okupacji, jako uczeń tajnych kompletów Gimnazjum i Liceum im. T. Kościuszki w Miechowie został zaprzysiężony do Organizacji Zbrojnej „Racławice” w maju 1942 r. przyjmując pseudonim „Śmiały”. W sierpniu 1942 r. został włączony do charsznickiej placówki AK dowodzonej przez Juliusza Nowaka ps. „Babinicz”. W lipcu 1944 r. oddział „Babinicza” dokonał napadu na niemiecką ochronę węzła kolejowego w Charsznicy, zdobywając 2 rkm, 8 pm, 15 kbk, 2 tys. sztuk amunicji oraz kilkadziesiąt koców i elementy umundurowania. W sierpniu 1944 r. Leopold Bogacki z 12. osobową grupą partyzantów wziął udział w ataku na ochronę tartaku i niemieckiego posterunku w Poradowie, zabijając dwóch Niemców, biorąc do niewoli trzech Własowców i samochód ciężarowy z bronią tej ochrony. Z końcem sierpnia oddział udał się do Lasów Sancygniowskich i w ramach koncentracji objął stanowiska bojowe jako 3 plut. 1 komp. Batalionu Szturmowego AK „Suszarnia”. 25.08.1944 r. Bogacki został ranny podczas bombardowania siedziby sztabu 106. DP AK w Folwarku Knyszyn. Po dekoncentracji Batalionu „Suszarnia” w Sancygniowie, poszczególne grupy partyzanckie wróciły do swoich macierzystych obwodów. Oddział „Babinicza”, a wraz z nim Bogacki, wykonał w listopadzie i grudniu akcje na terenie obwodu Miechów: 25.11. w Pstroszycach, 7.12. w Charsznicy, 10.12. w Falniowie, 30.12. pod Makowem. Celem tych akcji było m.in. rozbrojenie strażniczych punktów niemieckich.
25.04.1945 r. uczestniczył w grupie ppor. Juliana Sochy „Dźwiga” w rozbiciu miechowskiego więzienia NKWD – PUBP i uwolnieniu więzionych tam AK-owców. W 1946 r. został aresztowany, przebywał 22 tygodnie w PUBP w Miechowie i w więzieniu na Montelupich w Krakowie. Po zwolnieniu miał obowiązek meldowania się raz w tygodniu na posterunku MO. Podjął studia w Akademii Medycznej w Łodzi, które ukończył w 1951 r. Pracował jako lekarz na różnych stanowiskach. Od listopada 1970 r. do lutego 1973 r. pracował jako lekarz w Ugandzie i Berlinie. Po powrocie do kraju pracował w Pogotowiu Ratunkowym m.st. Warszawy. Kontynuował naukę zdobywając kolejne kwalifikacje i specjalizacje, uzyskał stopień naukowy doktora nauk medycznych. Pracował również przez dwa lata, wraz żoną w USA. Po powrocie do kraju założył w Warszawie Przychodnię Lekarską dla oficerów rezerwy, emerytów wojskowych i kombatantów, pomagając chorym kolegom.
Za swoją walkę i pracę został wielokrotnie uhonorowany przez władze państwowe i wojskowe: Krzyżem Virtuti Militari V klasy, Krzyżem Oficerskim i Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Walecznych (dwukrotnie), Złotym Krzyżem Zasługi, Srebrnym Krzyżem Zasługi z Mieczami, Krzyżem Partyzanckim, Krzyżem AK, trzykrotnie Medalem Wojska, Odznaką za rany oraz wieloma innymi odznaczeniami, medalami i odznakami.
Zmarł w Warszawie 13.08.2004 r. i został pochowany na Cmentarzu Powązki Wojskowe.
Źródła:
- Antoni Iglewski; „PONAR” Wspomnienia z lat 1939-1945; Brześć Kujawski 2012
- Adam Sznajderski; Partyzancka odyseja; Tuchów 2004
- Bolesław Michał Nieczuja-Ostrowski; Rzeczpospolita Partyzancka; Instytut Wydawniczy PAX; Warszawa 1991
