Urodził się 23 marca 1898 r. w Miechowie Jako syn Antoniego i Marianny Barczyńskich. Ojciec jego był kowalem i pracował we własnym zakładzie. Bolesław często pomagał ojcu w ciężkiej pracy kowala ucząc się jednocześnie tego zawodu. Szkołę powszechna skończył w Miechowie. W czasie wybuchu wielkiej wojny miał 16 lat. Już rok później wstąpił do legionów polskich i służył w III Batalionie 5-go Pułku piechoty Legionowej. Między innymi brał udział w walkach pod Przemyślem, odsieczy Lwowa i walkach pod Wilnem. Służbę w wojsku jako podchorąży zakończył w marcu 1921 r. Podczas walk otrzymał postrzał w nogę. W warunkach wojennych źle leczona rana nabawiła go trwałej kontuzji.
Powrócił do rodzinnego Miechowa i w kwietniu 1928 r. zawarł związek małżeński z Aleksandrą Gluzińską. W 1929 r. urodziła mu się córka Krystyna, w 1930 syn Andrzej i w 1933 syn Marek.
W obliczu zbliżającego się konfliktu zbrojnego z Niemcami w sierpniu 1939 r. został zmobilizowany i wcielony do I Batalionu Mostów Kolejowych. Kampania wrześniowa zaczęła się od usuwania szkód spowodowanych przez niemieckie lotnictwo w samym Krakowie. Potem przesuwali się wraz frontem na wschód i naprawiali uszkodzone przeprawy mostowe lub wysadzali mosty (np. na Dunajcu) w obliczu nacierającej armii niemieckiej. Tak dotarli do Przemyśla gdzie na stacji stało kilka wojskowych transportów kolejowych zablokowanych uszkodzonymi torami. Po naprawie szkód udali się dalej i 16 września dotarli do Stanisławowa, a 18 już po wkroczeniu w granice Polski Rosjan, doszli do granicy państwa. Zgodnie z rozkazami dowództwa Bolesław wraz ze swoim oddziałem przeszedł do Rumunii a potem na Węgry, gdzie zostali internowani. Następnie dzięki pomocy węgierskich patriotów już w 1940 r. przez Jugosławię i Turcję przedostał się do Palestyny. Tam wstąpił do formowanej pod dowództwem pułkownika Stanisława Kopańskiego Brygady Strzelców Karpackich. W służbach transportowych Brygady brał udział w działaniach w Egipcie, pod Tobrukiem i Gazalą w Libii.
Po wcieleniu Brygady do II korpusu Gen. Władysława Andersa uczestniczył w całej kampanii włoskiej, kończąc ją w miejscowości Falconara niedaleko Ancony nad Adriatykiem.
Po zakończenia wojny od stycznia 1947 r. służył w Polskim Korpusie Przesiedleń aż do stycznia 1949 r. Z powodu niepewnej sytuacji w kraju i wiadomościach o represjach stosowanych przez policję polityczną wobec przybywających z zachodu żołnierzach II armii, pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii, czynnie uczestniczył w życiu Polonii i polskiego kościoła w Anglii.
Zarządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej na Uchodźstwie z dnia 1-go lipca 1966 r. został mianowany podporucznikiem w Korpusie Oficerskim Piechoty.
Jego praca społeczno-niepodległościowa została doceniona przez władze emigracyjne, 3-maja 1978 r. dekretem Prezydenta R.P. został zaliczony w poczet Kawalerów Orderu Odrodzenia Polski otrzymując Krzyż Kawalerski tego Orderu.
Mimo podeszłego już wieku nadal czynnie uczestniczył w życiu Polonii opiekując się szkółką sobotnią dla polskich dzieci w Londynie.
Zmarł nagle w grudniu 1987 r. Jego pogrzeb w polskim kościele pod wezwaniem św. Andrzeja Boboli zgromadził liczne grono przyjaciół i współpracowników. Urna z prochami Bolesława Barczyńskiego została uroczyście pochowana w grobowcu żony Aleksandry na cmentarzu w Garbowie w lutym 1988 r.
WB
Legitymacja 1 Batalionu Mostów Kolejowych
